همیشه فکر می کردم اونقدر توانا هستم که بتونم بدون نیاز به کسی ، خودم با مشکلات مبارزه کنم و از پس همه اونا بر بیام . 
یه شعر همیشه تو ذهنم بود که هر وقت خیلی خسته می شدم اون رو زمزمه می کردم .
نیاز رو تو خودم کشتم که هرگز تا نشه پشتم
زدم بر چهره ام سیلی که هرگز وا نشه مشتم
من آن خنجر به پهلویم که دردم را نمی گویم
به زیر ضربه های غم نیفتم خم به ابرویم
اما یه وقتا می شه که آدمها از خودش هم خسته می شه .
دیگران که بماند!!
این موقع ها نمی دونم چی می تونه به آدم کمک کنه ، یه لبخند ، یه نگاه ، یه خاطره ، یه فریاد........!!!
آدم حس می کنه بچه شده ، می خواد یکی دستشو بگیره . 
تو این آشفته بازار یه چیزی رو یاد گرفتم و اونم اینه که دروغ هیچ وقت خوب نیست اما خندیدن حتی ! دروغی : زیباترین دروغیه که می تونه همه رو شاد کنه حتی خودتو!
وقتی می خوام از محبتهای آدمها خیلی تشکر کنم ، به احترامشون یه لحظه سکوت میکنم .
: P. s به اونی که بهترینه
: به پاس تمام صبرو تحملت و مهربونی هات ، فقط سکوت می کنم .
بدون تو چه پروازی چه احساسی چه آوازی
تویی که از صدای من شراب کهنه می سازی
بیا خوبم که می دانم در این بازی نمی بازی
