آنکه هر لحظه در من بود هنوز هم غايب است ... آنکه روزي مي پنداشتم در خون رنگانش جاري ام .. آنکه هر لحظه دلتنگ تر از هر روز به انتظار آمدنم مي ايستاد .. آنکه هر لحظه نامم را ورد زبانش ميکرد .. هنوز هم غايب است .. دلم برايش به قدر آسماني در کوير و دشتهاي تفکر و انديشه ام ... تنگ است ... دلم خود ميخواست که هر لحظه برايش بنگارم آنچه هر لحظه احساس لجام گسيخته ام مرا رها نميکرد ..

و او هرگز ندانست که دلم .. هميشه برايش تنگ است ... و او هرگز ندانست که چقدر مهر افزون ها و خوش زيستنها را برايش به آرزو بودم .. رفت به هيچستان .. به ناکجا آبادي که ديگر هيچ پيغامي از من ذهنش را به خود مشغول نداشت .. و ديگر نامي از من در کلام سخنش رانده نشد .. و من رفتم به آن دشتي که ديگر هيچ انسي در ان قدم نگذارد .. و هيچ يادي ذهنم را متراکم نکند .. اما هرگز نشد نامش را لحظه اي از ذهنم برانم ... / مهرت افزون ... شاد زي....