اتاق تنهايي من غار كوچكي ست كه پنجره ي آن، تا انتهاي بهشت باز مي شود چشمه اي از نور ايمان در عمق وجودش جريان دارد و من، در كنار اين چشمه و پنجره،‌آواز مي خوانم من، با آب چشمه وضو مي گيرم، و در انتهاي غار نماز عشق ميخوانم و در تمام درونم باوريست از مهرباني تو و بزرگي تو كه هر روز انگشتان خسته ي مرا كه به سوي تو بلند مي شود محكمتر مي كشد تا حتي بادهاي سرگردان هم نتواند اميد را در لابه لاي واژه هاي مبهم انگشتانم دور كنند ... *** وقتي در شب راه ميرفتم و در جستجوي پناهگاه گرمي بودم از كنارم گذشت...(دوستتتتتت دارم نانسي جونم)