اين شعررا براي تو مي گويم ......... در يک نيمه شب خالي از خواب که از شعر تو رنگين شده و عطر ملموس شعرت بسترم را سنگين مي کند . من با خواب تو در رويا مي شوم . و در اوج رويايم خود را همان دخترکي مي بينم که شاهزاده ي محبوبش به ديدارش آمده اما رويايم را نيز باد با خود مي بردو در بيداري کسي براي من چراغ نمي آورد.................. شايد از گناه باشد واز گل سرخ که ابستن روزهاي کاميار تو بود.روزهايي که از آفتاب جنوب هم درخشان تر بود. شعله ي احساست در شعرت جاري ست ومن عشق باد را به درخت همسايه ميدانم وراز ماهي را در چشمان علي کوچيکه مي خوانم.و همچنان اسير اسمان روشن شعر تو ام.افسون شعرت مرا با خود مي برد ومن نيز دل چون اهن ندارم. تو رفتي . به پرنده بال پر دادي . و ما پرواز را فراموش نمي کنيم ...
