تو فکرم ياد گذشته ها ميوفتم, ياد اون موقع ها که خودم بودم و دلي بي غم. ياد اون موقع ها که شبها بي دغدغه تحمل روزه بعدي راحت مي خوابيديم و آرزومون شروع روزه بعدي بود با همه ي خوبياش. ياد اون موقع ها که همه چي خوب بود, دلامون نمي گرفت, همدممون تنهاييمون نبود, ياد اون موقع ها که صداي شکستنه دله کسي به گوشمون نمي رسيد, عشق به معناي به هم رسيدن بود..... ولي يهو به خودم ميامو ميبينم که اون روزا گذشته ديگه دلي نمونده, شبا بايد واسه تحمل روزاي بعد خوابيد و کابوسي است شروع روزه بعد. همدم دلاي تنهامون تنهاييامون شدن, ديگه دلامون هميشه تنگه هميشه گرفتس وزيبايي عشق به بهم نرسيدنها شده....