همبستر ديروز او، امروز مردي‏ست

معبود صد ليلي تني از سرمايه و سود

اما چه كس اين نكته مي‏داند كه اين زن

همپاي او يك لحظه از كوشش نياسود

آن مرد و آن قصر بلند و آن دل گرم

امروز درها را به رويش بسته دارد

فردا زني ديگر ميان جامه‏ي تور

در خانه‏ي ديروز او پا مي‏گذارد

اين بيوه‏ي قانوني مردي توانگر

در پيش چشم كور قانون ايستاده

زان مايه و ثروت به نام « مهر و كابين »

قانون پشيزي چند در دستش نهاده

اي خانه‏هاي گرم و اي دل‏هاي پر مهر!

در گوشه‏يي از گوشه‏هاتان جاي او نيست

در پاكي اين چشم‏هاي شسته در اشك

چيزي به جز ناپاكي فرداي او نيست

تصوير زن در شيشه‏هاي مه گرفته

بر موي پر برف پريشان مي‏كشد دست

از پشت ميز دكه، مردي با شگفتي

آهسته مي‏گويد به زن: « فرمايشي خانم هست؟»

زن بار ديگر خسته و مبهوت و تنها

بر برف‏هاي مخملي پا مي‏گذارد

هر گام او در امتداد آن خيابان

صد قصه از ترديد بر جا مي‏گذارد

او مي‏رود بي سرنوشتي از بد و خوب

آشفته و از سرگذشته خود گريزان

مي‏پيچد و مي‏لرزد و مي‏افتد از پاي

يك سايه از او در غبار برف ريزان . . .