در حالی که از ته قلب آواز می خوند و گریه می کرد ، پرواز کرد ، کشون کشون ، خودش رو رسوند به چشمه . زخمش عمیق بود .عمیقه عمیق... بی کس بود و تنها .جز خدا هیچ کس رونداشت .دیگه به هیچ کس و هیچ چیز اعتماد نداشت . حتی به چشماش.اون قدر گریه کرد تا کنار چشمه بی هوش شد
چشماش رو که باز کرد دید کلی پرنده دورش نشستن .از هر پرنده ای که فکرشو می کرد ونمی کرد دورش نشسته بودن . تا چشماش باز شد همه یکصدا با هم خوندن و هورا کشیدن .
به خودش که اومد دید توی یه دشته پره گلهای رنگارنگه آفتاب گردون و رز و عقاقیه .
پرنده ها اونقدر مراقبش بودن و دوسش داشتن که غمش رو فراموش کرد . اما هنوز زخمی که تو جسمش بود و نمی تونست براش مرهمی پیدا کنه ، شبا نه روز اذیتش می کرد. وقتی پرستوها و قمری ها و کبوتر ها کنارش بودن ، شاهین همه درداش رو فراموش می کرد و زخمش رونیز هم .
شاهین از اینکه می تونست دوباره پرواز کنه خیلی شاد بود .خیلی..روزها گذشت .شاهین با همه پرنده ها دوست بود و آشیانه اش با اونا یکی بود هر بار خواست که آشیانه اش رو از اونا جدا کنه نمی تونست. اگه خودش هم می خواست دیگه نمی تونست چون دیگه عاشقشون شده بود. تو تمام لحظه های خوبی و بدی کنارشون بود . تا که یه روز دید که پرستو ها دارن بار سفر می بندن!!! .
دوون دوون اومد پیشه پرستوی همخونه اش گفت:" چی شده . کجا می رید" .پرستو بهش گفت:" وقت سفره و این تقدیر همه ما پرنده هاست .باید رفت .باید گذاشت و گذشت ."
دل من راضی نبود به این جدایی نازنین
عزیزم منو ببخش اگه یه وقت آزردمت
شاهین گریه کرد : تقدیر رو من و تو می سازیم نه هیچ کسی دیگه . بمون .نرو.
اما تمام فریاد های شاهین بی فایده بود . پرستو پرواز کرد و رفت
.
شاهین بر بلند ترین شاخه درخت نشست . همون جایی که با تمام پرنده ها هزارو یک خاطره با هم بودن داشت . همون جائی که عاشق شده بود همون جائی که بهش زندگی دوباره داده بودن و گریست و گریست ...
شاهین حس می کرد زخمش عمیق تر شده . عمیق و عمیق تر .
شاهین از ته قلب می خوند و گریه می کرد .
"عزیزه رفته سفر کی بر میگردی
چشمونم مونده به در کی بر می گردی
رفتی و رفت از چشام نوره دو دیده
ای زحالم بی خبر کی بر می گردی"
