با چشماني که هميشه ، پشت پنجره هاي غبار گرفته کلامي به راهي خسته تر از فرداست ... اتنظاري را ميبرند ... که هميشه عطر کلامي از تو باشد ... و گر نباشي هيچ در هيچ است و پوچ در پوچ ... هرگز طرف ما شب نيست..! روزي هم با طلوعي خورشيد خواهد تابيد .. ... ومن خواهم ماندو پنجره اي به وسعت دلتنگي ها ... و دشتي پر از الاله ها .. و سکوتي از اعماقي روشن .. و سواري يله شده در دشت جنون ... کوتاه ترين کلامم را تو خود ميداني ... واژه واژه هايت را ميدانم ... مهرت افزون ... شاد زي ...