چه كسي باور داشت... بي تو من مي‏مانم... و خودم نيز از اين واقعه، بس حيرانم... راستي ماندن ِ بي تو، به چه مي‌ماند؟... زندگي يا مرگ؟... واي بر من... نکند مرده‌ام اکنون، و نمي‌دانم من... نکند شعر نبودن به تو مي‌خوانم من... فکر کردم که هوا بارانيست... نکند چشم من است اينکه چنين مي‌بارد... نکند... وه نکند... خسته‌ام از اين «نکند»... کرده اين چرخ فلک، آنچه به تقدير سياهم بوده‌است...