گفتم مگر به صبر فراموش من شوي

کي گفتم آفت خرد و خوش من شوي ؟

فرياد را به سينه شکستم که خوشترست

آگه به دردم از لب خاموش من شوي

سوزد تنم در آتش تب اي خيال او

ترسم بسوزمت چو هماغوش من شوي

بنگر به شمع سوخته از شام تا به صبح

تا باخبر ز حال شب دوش من شوي

اي اشک ، نقش عشق وي از جان من بشوي

شايد ز راه لطف ، خطا پوش من شوي

مي نوشمت به عشق قسم اي شرنگ غم

کز دست او اگر برسي ، نوش من شوي

گر سر نهد به شانه ي من آفتاب من

اي آفتاب ، جلوه گر از دوش من شوي

سيمين ز درد کرده فراموش خويش را

اما تو کي شود که فراموش من شوي ؟