نكند شكوفه روزي به كوير دل ببندد ،

نكند پرش بريزد ، نكند لبش نخندد ؛

نكند كه سينه سرخي دل از آسمان بگيرد ،

همه جا بهار باشد گل من ولي بميرد ؛

نكند كسي نپرسد : چه خبر ؟ چه شد پرستو ؟!

نكند كسي نداند كه كجاست خانه او ؛

نكند زمين بترسد ، نكند دلش بلرزد ،

شب و آن هزار چشمي كه دوباره مي درخشد ؛

نكند كه خواب باشم و خدا مرا نبخشد ...