| گر غزل دل را هوايي مي کند |
| مثنوي جان را خدايي مي کند |
| واي اگر اين مثنوي تعطيل شد |
| فرصت اندک پس بر آن تعجيل شد |
| گر نمي سازد فراهم قصّه را |
| خود مهيّا گرچه دلگير او زما |
| شور و حال مشتري شايد نبود |
| يا سبکسر خفت و خوابش در ربود |
| اين چو گفتم قصّه اي ياد آوري |
| يخ فروش دوره گرد و مشتري |
|
فصل تابستان و گرما، تيرماه |
| روز گار مردم از گرما سياه |
| مرد پير دوره گرد يخ فروش |
| قالب يخ کنج ديواري ، خموش |
| منتظر شايد خريداري به پيش |
| واي اگر ظهر آيد و گرماي بيش |
| دست خالي با چه رويي خانه را |
| با سر افکنده بالا شانه را |
| چشم فرزندان به دستم چون کنم |
| اين شکايت بر تو اي بي چون کنم |
| گر بگويم همچو ديروزم روال |
| اين سخن کي مي کند باور عيال |
| قيل و قالش گر چه از روي حساب |
| حرف حق را از چه مي گويي جواب |
| کاش کار ديگري، يخ را چه سود |
| تابش خورشيد نابودم ز بود |
|
از چنين گفتار او يخ شد خجل |
| قطره قطره شد فرو در آب و گل |
| وقت ظهر و کيسه خالي به دست |
| سر به زانو گوشه ي ميدان نشست |
| زد به پشت اش آشنايي ، هي عمو! |
| بر چه حالي ؟کسب و کارت را بگو |
|
_ حال و روزم را رها ختم کلام |
مشتري بر ما نه ، امّا يخ تمام
شمس الدين عراقي ...
|